Rozdział 15

Czerwiec 2012. Gabrysia kończy III klasę Szkoły Podstawowej w Dawidach. W tym rozdziale chciałabym podsumować naukę Gabci.

Dziecko miało nauczanie indywidualne, specjalne oraz rewalidację. W godzin rewalidacji zrobiliśmy indywidualne zajęcia sportowe. Te zajęcia są bardzo przydatne, ponieważ Gabrysia ma spore problemy ze sprawnością. Pani Bożena tak prowadzi zajęcia, że Gabrysia co i rusz przełamuje kolejne bariery. Poza tym, Gabrysia chodziła na wybrane lekcje.

Główną myślą na ten rok szkolny była praca nad najsłabszymi punktami dziecka oraz przygotowanie do dalszej edukacji, gdyż III klasa jest już ostatnim etapem nauczania początkowego.

Zajęcia indywidualne prowadziły już cztery panie, a nie jak w latach ubiegłych jedna – pani Jola.

Pomoc terapeutyczna to zajęcia z psychologiem (pani Agnieszka), pedagogiem (pani Basia), logopedą (pani Jola) oraz trening bio-fidbeck (pani Ela). Musze w tym miejscu podziękować Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Parczewie oraz paniom terapeutkom za ich wysiłki, zrozumienie, życzliwość i zaangażowanie. Z pomocy poradni korzystamy już 8 lat. Zawsze miałam wrażenie, że pracujące tan osoby kochają swoją pracę, co nie zawsze się zdarza w innych tego typu instytucjach. Dziękuję za to, co otrzymaliśmy i prosimy o więcej;).

Od września planuję kontynuację wyżej wspomnianej terapii oraz rozpoczęcie zajęć integracji sensorycznej.

Czas leci nieubłaganie i zdaję sobie sprawę, że co raz trudniej jest nauczyć dziecko nowych rzeczy i niwelować braki. Gabrysia ma prawie 11 lat. Rozwija się. Zaczyna się etap dojrzewania. Jest to dla mnie poważny problem, ponieważ Gabcia choruje również na pewien rodzaj hemofilii. Każda miesiączka to prawdopodobnie pobyt w lubelskim szpitalu na oddziale hematologicznym. Mieszkam 100 kilometrów od Lublina i nie mam samochodu. Przyznam, że problem hemofilii wiąże się z ogromnym stresem. Ponieważ jest to choroba genetyczna, pozostałe dzieci również zostały przebadane w tym kierunku. Na szczęście wyniki są dobre. Mają co prawda obniżoną krzepliwość i inne parametry krwi, mieszczą się jednak w szeroko pojętej normie. Tylko Gabrysia ma z tym poważny problem. Dziewczynki bardzo rzadko dziedziczą tę chorobę. Zdarza się jedna na milion. Szczęściara?

Wyniki Gabrysi w III klasie.

Dziecko chętnie nawiązuje kontakt z nauczycielem. Stosuje zwroty grzecznościowe. Jest wesoła i radosna.

Sprawność manualna dobra. Pięknie recytuje wiersze. Pisze dość sprawnie, ma wyczucie ortograficzne. Starannie i ciekawie wykonuje prace plastyczne. Są one bogate w szczegóły. Rozumie teksty w języku obcym. Potrafi stosować zwroty z języka angielskiego. Działania matematyczne wykonuje na konkretach. Wyniki mnożenia i dzielenie oblicza z pomocą nauczyciela. Posiada dość bogatą wiedzę przyrodniczą. Ćwiczenia ruchowe wykonuje co prawda w miarę swoich możliwości, lecz z dużym zaangażowaniem. Potrafi dobrze obsługiwać komputer.

Jako matka jestem zadowolona z wyników, ponieważ zdaję sobie sprawę z jakimi trudnościami mierzy się moje dziecko.

W tym miejscu dziękuję wszystkim osobom, które włożyły swoje serce w pracę z Gabrysią. Muszę podkreślić szczególne zaangażowanie wychowawczyni – pani Joli, oraz pani Bożenki od wychowania fizycznego.

Ten rok szkolny kończę bardzo zadowolona, ponieważ otrzymałam w ramach podziękowań dyplom za pomoc i szczególne zaangażowanie w działalność szkoły.

Moja obecna sytuacja rodzinna.

W naszym życiu – sztuce, główne role odgrywają dzieci. A ja jestem poniekąd reżyserem, który czuwa nad całym spektaklem. Aktorzy to: Ola – od 2008 roku mieszka, pracuje i rozwija swoje zainteresowania z Modernie (Włochy). Ma tam narzeczonego; Planuje małżeństwo. Kamila – mieszka we Wrocławiu, jest lektorem języka angielskiego i planuje dalsze studia; Szymon – ma 19 lat, ukończył w tym roku CSKR w Jabłoniu; Judyta – uczennica klasy maturalnej LO w Lublinie. To dziecko jest szczególnie uzdolnione w wielu kierunkach. Powstaje z tego powodu wiele wątpliwości i rozterek odnośnie drogi, na której ma stawiać dalsze kroki. Sądząc po ilości czasu, jaki poświęca na mówienie mi o kwantach, bozonach, antyatomach itp., pewnie wybierze fizykę. Jeśli chodzi o mnie – podjęłam decyzję o rozwodzie, na co sąd przystał bez wahania.

Na tę okoliczność dedykuję sobie fragmenty tekstu mojej ukochanej Agnieszko Osieckiej:

Że nie dałeś mi dziecka, pierścionka, ani psa. 

Nie, nie żałuję. 

Że nie dzwonisz po nocach: kochanie, tak to ja. 

Nie, nie żałuję.

Nie, ja nie żałuję. 

Przeciwnie, bardzo ci dziękuję, miły mój.