Rozdział 11: Rubik

Po premierze telewizyjnej Psałterza wrześniowego Piotra Rubika Gabrysia chyba się zakochała… W kim? W twórcy oratorium.

W naszym domu i życiu rozpoczęła się więc ERA RUBIKA.

Gdy tylko znalazła w prasie zdjęcia pana Piotra, natychmiast rekwirowała gazetę. Otaczała go niezwykła czcią. Niejednokrotnie mając nazbierany cały plik gazet, rozkładała je po całym domu. Układała je w taki sposób, aby zdjęcie było wyraźnie widoczne. Gdziekolwiek by nie szła, cokolwiek by nie robiła, gazety zabierała zawsze ze sobą. Wyperswadować jej to jakoś? Nie było takiej opcji! Wpadłam wtedy na pomysł, aby Gabrysia wybrała jej zdaniem najpiękniejsze zdjęcie i oprawiłam je w ramkę. To było sporym ułatwieniem, ponieważ zamiast całego stosu gazet musiałam wszędzie zabierać tylko jedną ramkę. Na terapię jeździłyśmy często, więc naprawdę nanosiłam się już tych gazet. Kiedy chodziłyśmy do zerówki ramka ze zdjęciem pana Rubika była pierwszą rzeczą pakowaną rano do tornistra, a także pierwszą, która znajdywała się na szkolnej ławce. Również w domu – w miejscach, gdzie jadła, bawiła się, odrabiała lekcje – zdjęcie musiało być. I koniec.

Jeśli chodzi o samą muzykę artysty – było podobnie. Zawzięcie słuchała, nauczyła się tekstów na pamięć i śpiewała partie, niejednokrotnie poważnie pokomplikowane.

Przy tej właśnie muzyce Gabrysia po raz pierwszy założyła słuchawki na uszy. Szczerze powiedziawszy, było to dla nas pewnego rodzaju wybawieniem, ponieważ wszyscy czuliśmy już przesyt Rubikiem. Rozwiązanie było więc idealne.

Jeśli chodzi o stymulację słuchową Gabci pan Rubik także bardzo nam pomógł. Kiedyś wyczytałam, że muzyką pana Piotra zachwycają się również inne dzieci autystyczne. Starałam się czerpać korzyści terapeutyczne tańcząc, śpiewając bądź po prostu towarzysząc dziecku w słuchaniu tej muzyki. Skoro dawało to dziecku radość i ukojenie, nie miałam nic przeciwko Rubikomanii.

A przy okazji, bardzo pozdrawiam pana Piotra!